We’re done here [CD]

Posts : 289 Likes : 158 Age : 25 Location : San Diego, CA

Narastający odgłosu kroków z oddali poprzedziła długi korytarz wyłaniający się z rozmazanego obrazu, którym w zwolnionym tempie chodzili różni ludzie, mijali się ze sobą, stali i rozmawiali lub przenosili ciężkie, metalowe skrzynie. Kamera przemierzała korytarz, sprawiając wrażenie perspektywy pierwszej osoby. Pozwalała widzowi oglądać co jest po bokach, wręcz czuć się jakby był bohaterem pierwszoplanowym projekcji.

Twarze mijanych ludzi zmieniały mimikę, gdy ich oczy napotykały miejsce, w którym kamera podążała. Wiele osób podchodziło doń i mówiło coś, ludzie się uśmiechali, klepali postać, której oczami patrzy widz, po ramieniu, przytulali i oblewali szampanem. Wszystko to działo się jakby w zwolnionym tempie, dźwięk był stłumiony, a najbardziej wyostrzonym ze wszystkich był odgłos łomoczącego serca i przyspieszonego oddechu.

Postać przemierzała wraz z soczewką obiektywu kolejne metry kwadratowe powierzchni korytarza, aż wreszcie pojawiła się w pomieszczeniu pełnym ludzi. Pełno monitorów, kanap i osób ochoczo rozmawiających, jednak gdy ich uwagę zwróciła postać stojąca w środku zgiełku, reagowali podobnie jak poprzednicy, podchodząc, uśmiechając się i ściskając. Po wymienionych uprzejmościach, kamera ruszyła w stronę czerwonej kotary, nad którą umieszczone było coś w rodzaju znaku. Gdy się nie świecił, nikt nie przechodził przez kotarę, jednak zaraz po tym, gdy czerwone światełko rozbłysnęło ponad głowami wszystkich i ukazał się napis „On Air” ze stłumionego dźwięku otaczającego sytuację, wyłoniło się coś na podobieństwo okrzyku wielu osób.

Kamera pochyliła się w dół tak, a widz mógł ujrzeć kobiece ręce, które poprawiały coś na wysokości bioder. Obraz dwukrotnie podskoczył i podniósł się ku górze. Wtem rozległ dźwięk przypominający huk, a postać przeszła przez kotarę.

Boys wanna be her, girls wanna be her, I wanna be her!!!

It’s THE TIME OF MAGNIFIQUE CHAMPION!!!

She’s here!!!

Obraz na moment pokrył się czernią, odgłosy ponownie zostały stłumione, wyróżniono bicie serca. W jego rytm obraz pojawiał się i znikał. Ukazywał urywki hal sportowych sprzed wybuchu pandemii wypełnionymi ludźmi, skandującymi coś pełną piersią. Im szybciej biło serce, tym bardziej chaotycznie ukazywano obraz, aż wreszcie serce ustało, a obraz zgasł na sekundę, by po chwili wybuchnąć pełnią kolorów i dźwięku.

Kamera ustabilizowała się i pokazywała świat z perspektywy osoby trzeciej. W kadrze pojawiła się drobniutka Alexa Archer z pasem wagi ciężkiej wokół bioder i statuetką Pure Rebel Cup w dłoni i machając nią uśmiechnęła się do dołączającej doń Maddy Hayes, która uniosła rękę przyjaciółki i pokazała na nią palcem powodując jeszcze większą wrzawę. Kobiety otoczone wielkim szumem i okrzykami z Thunderdome, sunęły wesoło w stronę ringu, który oświetlała już większość reflektorów Performance Center.

Kiedy kobiety szły wzdłuż rampy, obraz ponownie zwolnił tempo i ciepły, ściszony kobiecy głos zaczął swą narrację.

Na początku było ciemno, zimno i wiał wiatr. Byłam raczej liściem z drzewa, który został strącony ze swojego miejsca przez listopadowy wicher. Taka nawet ładna, kolorowa, ale nikogo nie obchodziłam na dłuższą metę, wszyscy spisali mnie na przemoknięcie deszczem, zgnicie i obumarcie. Rozkład lub przetrwanie do wiosny, kiedy to zgrabią zbrązowiałą warstwę i wyrzucą z posesji.

Byłam przebiegła, bo udało mi się zostać na miejscu, a zamiast obumrzeć, przemieniłam się w kolejny świeży pąk, który czekał na rozkwit, który nastąpił ostatniej niedzieli podczas Under Siege. Kwitnę i zadziwiam, kuszę i odrzucam. Jestem na językach, mówią o mnie w metrze, w kolejce do kina i w restauracjach, kiedy moja twarz pojawia się na reklamach.

To już się stało, Archermania is here, down deep in every single one of you, pumpkins.

Po ostatnich słowach pokazano urywki kariery Alexy, które opierają się nie tylko na archiwach RPW, ale także wielu stacji telewizyjnych, amatorskich wywiadów podczas Comic Conów i spotkań autorskich komiksów, których firma Alexy jest producentem. Pojawiają się przebłyski jej kariery od debiutu w RPW na początku tego feralnego roku.

Rok jest dla wszystkich Was najgorszym, nazywacie kolejne miesiące poziomami Jumanji, jednak nie zdajecie sobie sprawy, że nie wszystko możecie zrzucić na pandemię. Ludzie, mamy XXI wiek a nie XI! Nikt za nas nie podejmie decyzji i nie będzie dążyć do naszych celów. To nasza działka.

Nie czas na użalanie się nad sobą i szukanie pocieszenia marnymi prowokacjami, to już przereklamowane. Teraz liczy się jednostka. Liczy się jej zapał i chęć zmian, jeśli dotychczasowe normy nie odpowiadają. Potrzeba jednostek gotowych do rewolucji.

Kamera wróciła do normalnego tempa i ukazała Alexę z tytułem stojącą w towarzystwie drugiej części Revolution, która chwytała mikrofon od technicznych. Po kilkukrotnej ilości powtórzeń podnoszenia tytułu nad głowę, kobieta mogła wreszcie zacząć swoją wypowiedź, bo wirtualni kibice wreszcie ochłonęli. Podczas jej wypowiedzi słyszalny był pogłos nadawający całemu przemówieniu odrobinę patosu.

Gdyby parę lat temu ktoś powiedział mi, że będę tu, gdzie jestem, wyśmiałabym go. Ba, strzeliła go w potylicę za kpiny z moich marzeń. Gdyby ktoś powiedział mi „Hej Garcia, kiedyś zostaniesz Mistrzynią Świata Wagi Ciężkiej największej wrestlingowej federacji na świecie!”, oberwałby na sto procent. Wszyscy wiedzieli, że jestem dziwadłem interesującym się „mordobiciem w lateksie” i grafiką komputerową. Myśleli, że do końca życia będę robić fanarty legend tego biznesu. Look where I am now, boos. I’m the face of those fanarts now.

Nie jestem wysoko urodzona, nie posiadałam nic, co zbiłoby mnie z pantałyku. Kiedy zaczęłam trenować, mierzyłam wysoko od pierwszego treningu w garażu.

Kiedy poznałam Christie, wiedziałam, że zrodzi się z naszego połączenia coś niesamowitego. Trenowałyśmy po nocach, nawet wtedy, gdy była wykończona po występach dla milionów w telewizji, na live eventach i pay per views. Zawsze dla mnie była i zawsze dawała z siebie wszystko. Nauczyła mnie naprawdę wielu rzeczy, które wykorzystuję do dziś, składając jej hołd. Tylko Ty wiesz o czym mówię, Ciri.

Dlaczego nie debiutowałam w czasach świetności mojej przyjaciółki? Proponowała mi dołączenie do żniw u jej boku. Odmówiłam. Nie chciałam budować czyjejś spuścizny. Chciałam swojej, własnoręcznie zasłużonej i oto jestem przed Wami, jako Wasza nowa RPW World Heavyweight Champion.

Obiecanki cacanki, a głupiemu radość, Scarlett. Tyle mam do powiedzenia na temat Twojego zachowania. Już w momencie, kiedy mogłaś dać upust wszystkim pokładom swojej kreatywności i wylać je wszystkie na mnie. Groziłaś, obiecywałaś, że nie dostanę Twojego…ekhem… To znaczy MOJEGO tytułu w dłonie. Cóż się z tym stało? Zapowiadałaś lwa, a skończyłaś nędznie jak tchórz, który myślał, że odchodząc zachowa resztki chwały? Pozostanie niepokonana? Proszę Cię, dałaś się podłożyć, płakałaś nad swoją niedolą, po czym zostawiłaś nas wszystkich i uciekłaś tylko po to, by po kilku dniach myszkować w kuluarach i szukać sensacji tam, gdzie jej nie ma.

We’re done here. You’re not going here anymore.

Skończywszy, ekran wypełnił skrót zakończenia I Quit Matchu, podczas którego Alexa wykonała kończącą akcję podwyższonego ryzyka, aplikując przeciwniczce Front Flip DDT z drabiny. Publika wrzała jeszcze kilka razy, kiedy na arenie rozbrzmiał theme song Nicole Stoudemire, która wyłoniła się zza minitronu klaszcząc w dłonie i ruszyła w stronę ringu z szerokim uśmiechem.

Ladies and gentleman, this is historic!!! This is Epic!!!

Alexo, chciałabym Ci pogratulować wygranej i ogłosić Cię wszem i wobec drugą w historii rebellionistką, która została double crowned w ciągu jednego sezonu. Dołączyłaś do Fallen Angel, zwyciężczyni Tribe of Legends Matchu i posiadaczki tytułu Expertek, do którego, swoją drogą, także było Ci niegdyś blisko! Gratulacje dla obu pań! You are the history of this company!!!

Po tych słowach na arenie pojawiła się Fallen Angel, która dołączyła do zebranych w ringu, na początku jej mina była bardzo powściągliwa, a kiedy podeszła do Alexy na arenie słychać było zmieszanie wśród kibiców. Rozejrzała się dookoła, po czym chwyciła Archer za nadgarstek i uniosła jej rękę sygnalizując zwyciężczynię. Po raz kolejny zdalna widownia zawrzała, a obie zawodniczki szczerze i mocno się uścisnęły. Skandy pseudonimu wrestlerki wypełniły arenę, a na rampie pojawił się kolejno Dash Graves, Jake Carter, Rob Bevis, Vera Sapphire, Stefani Novak, Catherine Vandella, Susan Summers i reszta rosteru, która ustawiła się na rampie bijąc bohaterce miesiąca brawo. Z systemu nagłośnieniowego rozbrzmiał theme Alexy, która wyszła z ringu i ruszyła w stronę tłumu kolegów i koleżanek z szatni, którzy unieśli ją do góry, czym wzbudzili kolejny wybuch entuzjazmu kibiców. Celebracja trwała jeszcze chwilę, kiedy Special Live Event po Under Siege zakończył się.

Posts : 109 Likes : 170 Age : 28 Location : Austin, Texas

YOU DESERVE IT *clap clap clap* I love you

Posts : 289 Likes : 158 Age : 25 Location : San Diego, CA

Fallen Angel napisał:: YOU DESERVE IT *clap clap clap*

We’re done here [CD] Tumblr_mpyb253bCR1sx3rwvo1_250