Akira Ito Promo #2

Akira Ito Promo #2

<Zostaje włączona kamerka w laptopie, który nagrywa w Full HD. Słychać jak Akira Ito przygotowania czyni do swojej kolejnej przemowy. Pojawia się na ekranie cała w skowronkach i chce przekazać kilka słów od siebie. Zanim jednak zacznie mówić, na biurko wskakuje Ramzes, jej kot. Akira niechętnie przyjmuje do wiadomości pojawienie się pupila, ale ostatecznie przytula go do siebie, po czym zaczyna mówić.>

Hejo. To znowu ja. Dzisiaj Wam opowiem krótko o tym co się stało na ostatnim Rebellion. Wielu wie, iż zaliczyłam swój pierwszy profesjonalny debiut w profesjonalnym ringu w profesjonalnej federacji wrestlingu. To było wspaniałe uczucie móc stoczyć ten bój. Moja przeciwniczka pokazała klasę i zasłużyła na mój osobisty szacunek. Robiłam co mogłam, aby wygrać i nie żałuję ani chwili z tamtego wieczoru. Daje mi to motywację do kolejnych działań i pięcia się w szczeblach takiej jakby hierarchii, która panuje w federacji. Uczucia moje w związku z walką były jednoznaczne. To poczucie wolności, wyzwolenia, możliwości wykazania swych umiejętności na najwyższym poziomie. To było coś niesamowitego. Nawet gdy to ja byłam obijana czułam to. Czułam, że mogę zrobić jeszcze wiele. Na tyle, żeby pozwolić sobie na jeszcze większe cuda. To było po prostu mega i nie jest to pochlebne na siłę, tylko jak najbardziej szczerze mówię o tym. Dziękuję wszystkim widzom za wsparcie, zaś osoby które mnie nie lubią to. I tutaj właśnie mogę być trochę perfidna, gdyż olewam zdania z bezpodstawnie stworzonym hejtem i nieuzasadnioną argumentami krytyką. Jeśli ktoś wypowie się konstruktywnie na mój temat, przyjmę to jak najbardziej. Coraz wyżej, coraz lepiej. Zaczęłam się klimatyzować i adaptować w środowisku federacji. Wspaniałe jest poznać legendy kobiecego wrestlingu takie jak Fabulous czy Scarlett, a nawet Sisi Diaz. No właśnie o tej ostatniej miałam powiedzieć parę słów, gdyż walka z nią mnie czeka i to prędko, bo na następnej gali. Mam w sobie sporą tremę, gdyż cały ten Singles Match to jest jakby rzut na głęboką wodę, ale i tutaj wygram lub nie, ale i tak poradzę sobie. Mogę dodać, że w środku czuję z jednej strony sporą odpowiedzialność, bowiem na naszych barkach spoczywa poziom tej walki. Damy radę? Tak, damy radę! Jak to było w pewnej bajce dla dzieci. Samo starcie może być albo bajką albo prawdziwym koszmarem. Wszystko zależy od przebiegu. Ja się tak łatwo nie poddam. Jak mówił Thomas John, mój mentor i trener: "Sprawiedliwość zwycięży." I ja mam zamiar podobnie podejść do tego starcia. Sprawiedliwie. Taka jest prawda. Bez tego ani rusz. Ramzes zaś dodaje mi otuchy, abym mogła walczyć o swoje. Nigdy nie jest za późno. Nigdy przenigdy. Nawet jeśli mam przegrać z mistrzynią to chcę pokazać, że nie idzie mój wysiłek na marne i wszystko się może zdarzyć, lecz no surrender! Never surrender! Nigdy! Przepraszam, trochę się zdenerwowałam, ale po prostu te emocje momentami mnie przerastają. Przyznaję. Działam sercem częściej niż rozumem i nieraz to wyszło na jaw zarówno podczas treningów w Ring of Respect Dojo, jak i w ringu profesjonalnym. Wszystko dla ludzi. Jest późna pora, ale nigdy nie ma limitu czasu na realizację marzeń. Dopóki żyjemy, dopóty możemy działać. Wspaniałe życie jest i gdy tylko pokierujemy właściwie swym losem, odniesiemy owoce swojej pracy. Pomylić się też możemy, chociaż nie zawsze, bo nie myli się tylko ten co nic nie robi. Działamy dla swojego dobra. Inni ludzie też się liczą i społeczeństwa chociaż nie zmienimy, zawsze możemy postawić jasno swą pozycję choćby była jak najbardziej stracona. Zrealizuję swój plan w całości. Choćby nie wiem co. Choćby się waliło i paliło. Jestem uśmiechnięta również dzięki temu jak to wszystko funkcjonuje oraz motywacji każdego dnia mi dostarczanej poprzez mieszankę planowania ze spontanem. Tak. Niech żyje życie. Z tego miejsca chcę też pozdrowić moich rodziców, którzy wychowali mnie właściwie w duchu honoru. A teraz lecę spać, bo trzeba rano wstać. Na razie.

<Akira kończy przemowę, a ostatnim widokiem w kamerce jest przybliżony nos Ramzesa.>